Hallo allemaal!

Het is zondag 12 september en ik zit heerlijk in m'n tuin onder een parasol met een tjipje en een biertje. Af en toe zit ik in de zon, maar dat hou ik niet een hele middag vol. Het is onbewolkt en 32 graden. En dat bijna elke dag, het hele jaar lang. Ik vind het super. En, hoe is het bij jullie? Nee dat is flauw. Ik moet zeggen dat ik veel aan jullie denk. Jullie zijn mijn vertrouwde en veilige omgeving (weer of geen weer haha) en nu ik hier zit waardeer ik dat meer dan ooit. Maakt niet uit wat onze relatie is, familie, collega's, vrienden, bij deze bedankt dat je meeleest en meeleeft. Dat vind ik enorm fijn, want zo voelt mijn veilige omgeving iets minder ver weg dan dat het daadwerkelijk is.

Maar genoeg over jullie. Laat ik het even over mij hebben. Met mij gaat het de laatste tijd heel goed. Ik heb het gevoel dat ik steeds meer mijn draai aan het vinden ben. Inmiddels zijn de scholen begonnen. Dat vind ik heel fijn (je zal wel denken, zegt ze dit serieus?). Ja, dit meen ik. Het is fijn om lekker bezig te zijn ipv elke middag om 12 uur al klaar te zijn en te denken oke wat ga ik nu eens doen?! In het begin is dat heerlijk, maar op een gegeven moment wilde ik echt wel aan de slag gaan. En nu ben ik anderhalve week met de kids bezig geweest. En wat zijn ze leuk! Ze waren erg verlegen in het begin. Snap ik ook wel, je hebt ineens een Nederlandse juf die dus de taal goed beheerst en over talloze andere kwaliteiten beschikt. Gelukkig is ze lekker bescheiden gebleven. De kinderen zijn lief, behulpzaam, grappig en luisteren goed. Ze werden gaandeweg de week wat losser en ondeugender. Gelukkig maar, want daar houd ik wel van. Het werd mij al snel duidelijk waar de uitdaging ligt. Dat is namelijk de taal. Er zijn een paar kinderen die redelijk goed Nederlands spreken en begrijpen, dan heb je een grote groep die een beetje spreekt en een beetje begrijpt en dan heb je een groepje die geen Nederlands spreekt en ook niet verstaat. En dan wordt lesgeven in het Nederlands wel lastig. Even ter verbeelding, de methodes zijn in het Nederlands (Wereld in getallen en Taal actief, voor de kenners onder ons). Rekenen doen ze op groep 7 niveau en taal en spelling op het niveau van groep 6. Dit is naar mijn idee nog steeds te hoog gegrepen, aangezien de woordenschat en dus ook begrijpend lezen erg tekort schieten. Leuk dat je het zelfstandig naamwoord moet opzoeken en dat je weet dat dat mensen, dieren, dingen zijn, maar als je niet weet dat een duif een vogel en dus een dier is, kan je het moeilijk als zelfstandig naamwoord herkennen. En die moeilijkheid, niet weten wat je nou eigenlijk leest, komt bij elk vak terug. Dus heb ik ze nu verplicht dat ze wanner ze een woord niet begrijpen, ze het aan mij moeten vragen of op onze enige computer achter in de klas moeten opzoeken. En dat doen de meesten braaf. Verder ga ik onderzoeken hoe ik deze taalbarrière en achterstand het best kan aanpakken. Het gat ga ik niet dichten, dat is ook niet mijn doel. Maar ik ga mijn best doen om de kinderen zo goed mogelijk tegemoet tekomen. Daarnaast ben ik ontzettend benieuwd naar de persoontjes. Ik wil ze echt leren kennen. Wie ze zijn, waar ze vandaan komen, hoe ze wonen, wat ze boeit, waar ze goed in zijn, enzovoorts. Ik heb over mezelf geleerd dat ik precies goed ben zoals ik ben, met al mijn kwaliteiten en tekortkomingen. Dit wil ik meegeven aan de kinderen. En dan nog even over m'n collega's. Ook heel leuk. Ik werk samen met Michael, voor het eerst een mannelijke parallel collega. Michael is een 26-jarige Arubaan. En ik weet wat jullie denken, maar helaas hij gaat binnenkort trouwen en heeft twee kinderen. Michael is zeer gestructureerd en heeft graag alles op tijd op orde. Ik vind het bijna zielig dat hij aan mij gekoppeld is; een chaoot voor wie plannen hetzelfde is als hogere wiskunde. Maar, zo zegt hij zelf, we vullen elkaar op deze manier ook aan. Hij spoort mij aan en ik rem hem af. Super duo dacht ik zo!

In mijn vrije tijd trek ik veel op met de bewoners van Patiri, een appartementencomplex dat een beetje in het midden van Aruba ligt. De bewoners van Patiri is een stel Nederlanders die ik in mijn vorige blog ook al een keer heb aangehaald. Volgende maand zal ik ook verhuizen naar Patiri. Het lijkt me leuk om die mensen nog beter te leren kennen. Nu zie ik ze vooral in het weekend en dan blijft het contact een beetje oppervlakkig. Verder besteed ik redelijk wat vrije tijd aan beachtennis. Ik vind het zo leuk om te doen en heb gehoord er aanleg voor te hebben (ziet er op beeld niet zo uit, maar men zegt het). Dus leuk om vaker te gaan doen en wie weet ga ik wel meedoen in de competitie. Aanstaande woensdag begint mijn eerste, officiële les Papiamento. Ik vind nieuwe talen leren heel leuk. Ben benieuwd hoe snel ik het op zal pakken. Ik krijg het wat drukker met van alles en nog wat en dat vind ik fijn. Blijkbaar heb ik dat nodig, dat was in Nederland ook al zo. En dan kan ik des te meer genieten van dagen zoals deze, waarop ik alleen ben, niks te doen heb en heerlijk kan chillen.

Danki voor het lezen en tot de volgende!

Hanna