21-4-2022

Hallo allemaal!

Zo, al een hele tijd heb ik niks van me laten horen. Althans, niet hier op deze blog. We zijn nu op de helft van april, wat betekent dat ik alweer ruim 8 maanden op Aruba ben. De tijd gaat echt ontzettend snel. En er gebeurt zoveel! Ik heb het nog steeds enorm naar m’n zin. Ik geniet van het eiland, van de mensen om me heen, van het lekkere weer, van m’n heerlijke thuis, van het bezoek uit NL dat komt en gaat. Heel bijzonder dat mensen de moeite nemen om mij hier op te zoeken.

Het enige waar ik op dit moment minder van kan genieten, is m’n werk. Vooral de laatste weken vallen me erg zwaar. Ik ervaar geen plezier meer in het juf zijn. En dat ligt niet aan de kinderen, want die kunnen me juist energie geven (soms ook niet hoor, vooral de afgelopen weken waren ze erg onrustig, toe aan vakantie denk ik, de juf ook wel trouwens). In NL was ik het onderwijs al wel zat en hier is dat alleen maar versterkt. Ik irriteer me het meest aan de prestatiedruk. Kinderen moeten maar presteren, voldoendes halen voor alle vakken, ook als het ze simpelweg niet lukt. School ervaren ze als niet leuk, alleen maar achter je tafel zitten en saaie teksten lezen. En als je het dan ook niet begrijpt omdat je Nederlands niet goed genoeg is (maar je wel aan de Nederlandse doelen moet voldoen), tsja dan is de motivatie helemaal ver te zoeken. En ik snap dat. Thuis worden ze gestraft wanneer ze een slecht cijfer halen. Het gaat alleen maar over cijfers. Niet over de personen zelf. En daar ben ik klaar mee. Daarnaast is hier echt nog sprake van een hiërarchie. De bovenschoolse directeuren, directeuren van de scholen en dan de leerkrachten. Ik voel me soms net zo’n pop aan touwtjes, een marionnette. Ik doe wat me word opgelegd. En ik moet toestemming vragen voor alles wat ik in mijn klas wil doen. Ik mis het vertrouwen in de kunde van de leerkracht. De nadruk ligt op mijn school ook veel te veel op praktische zaken vind ik, zoals hoe je loopt in de gang, hoe je schrijft in je schrift. Er wordt weinig aandacht besteed aan de inhoud. Dus…. Heb ik besloten om voor nu het onderwijs uit te gaan. Ik ga iets totaal anders doen, waarschijnlijk de horeca in. Heerlijk, iets heel anders. Ben benieuwd wat het me gaat brengen. Dat betekent dus ook nog een jaar extra op Aruba. Mij hoor je niet klagen hoor! Ik hoop ooit wel werk te vinden waar ik mijn ei helemaal in kwijt kan. Mijn gevoel zegt dat dat wel in het onderwijs is, of in ieder geval werk met kinderen en/of jong volwassenen. Misschien wel een nieuwe vorm van onderwijs oprichten? Een nieuwe school? Of een school zoeken die bij mijn visie past? Of juist niet in het onderwijs maar kinderen op een andere manier begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling? Zoiets denk ik, maar eerst lekker even ontonderwijzen :D

Nou, ik denk dat dit wel het belangrijkste was om te delen. Voor de rest gaat het goed met mij. Ik voel me over het algemeen heel gelukkig. Ben ik ook. Af en toe heb ik wel last van zorgen en twijfels, maar dat hoort erbij. Daar heeft iedereen wel eens last van. Maak ik wel de goede keuzes, ben ik niet maar wat aan het aanmodderen, wordt het niet eens tijd dat ik ergens ga settelen, enzovoorts. Ik ben heel goed in piekeren, maar word ook steeds beter in vertrouwen. Vertrouwen op wat je ook kiest, dat dat goed is, ook al lijkt dat soms niet zo. Ik ben blij met hoe het nu is en heb zin in komend jaar. En dan zien we wel wat er gebeurt en waar ik over een jaar sta.

Oh ja, inmiddels ben ik weer verhuisd en woon ik in onderkomen nummer 3. Wel de beste tot nu toe. Samen met Femke huur ik een huis naast de Hooiberg in Santa Cruz. Het is een heerlijke, rustige, fijne plek. Het huis is ruim met een voor en achtertuin. Ik kom graag thuis en dat is fijn. Met Femke gaat alles heel vanzelf, we hebben veel lol en het is zeer prettig om ervaringen en gedachtes te kunnen delen. En de huur en boodschappen. Ook fijn om te delen. Want podverdorie wat is het een duur eiland. Nou dit was het weer. Dag!

Han.

Onafgemaakt stuk blog 😅

Bon dia allemaal!

Zo, dat is een hele tijd geleden. Eindelijk heb ik weer eens tijd om een blog te schrijven, aangezien ik ziek thuis zit. En nu denk ik: waar zal ik eens beginnen?! Er is zoveel gebeurd sinds m'n laatste blog! Laat ik eerst eens beginnen met hoe het met mij gaat. Op het moment wat minder, want ziek. Maaar over het algemeen gaat het super goed! Ik heb echt wel mijn draai gevonden hier. Mijn nieuwe leven krijgt vorm. Het begint steeds meer op mijn leven in Nederland te lijken. En dan bedoel ik dat ik lekker bezig ben, druk met van alles, en daar geniet ik van. Ik heb dat (tot op zekere hoogte) nodig. Ik zeg tot op zekere hoogte, omdat ik in Nederland vaak te druk was. Hier heb ik op dit moment een goede balans. Vooral doordeweeks. De weekenden zijn heftig (tis natuurlijk zo heftig als dat je het zelf maakt, maar als bijna 30-jarige is het al gauw heftig), ik ga er veel op uit, ook 's avonds. En ja, dan moet je af en toe op de blaren zitten. Maar dat geeft niet, zolang er maar genoten wordt. En genieten doe ik zeker. Ik ben blij met de mensen die ik leer kennen. Ik woon inmiddels ruim 3 weken op Patiri, dat appartementencomplex dat ik al eerder heb aangehaald. Heel leuk om met die groep leuke en lieve mensen dingen te ondernemen. Daarnaast leer ik via via ook weer anderen kennen, ook buiten Patiri. Voornamelijk Nederlanders. Het is zo leuk dat iedereen zo open is naar elkaar, iedereen is welkom. Je zit toch in hetzelfde schuitje en alleen dat schept al een band.

Begin oktober, dat was hier de herfstvakantie, ben ik samen met Femke op vakantie geweest naar Miami. Dat was een heel spontaan idee en binnen een week geregeld. Femke kende ik toen net een paar weken en wij kunnen het bijzonder goed vinden. Er was dus ook geen twijfel of Miami wel of geen succes zou worden. En wat was het een succes. Een 'midweek' om nooit te vergeten. Zoveel gezien, zoveel gedaan, zoveel gelachen en zoveel gepraat over van alles en nog wat. Het is fijn om zo'n goede vriendschap hier te hebben. Daar ben ik erg blij mee.

De eerste maand zit erop

Hallo allemaal!

Het is zondag 12 september en ik zit heerlijk in m'n tuin onder een parasol met een tjipje en een biertje. Af en toe zit ik in de zon, maar dat hou ik niet een hele middag vol. Het is onbewolkt en 32 graden. En dat bijna elke dag, het hele jaar lang. Ik vind het super. En, hoe is het bij jullie? Nee dat is flauw. Ik moet zeggen dat ik veel aan jullie denk. Jullie zijn mijn vertrouwde en veilige omgeving (weer of geen weer haha) en nu ik hier zit waardeer ik dat meer dan ooit. Maakt niet uit wat onze relatie is, familie, collega's, vrienden, bij deze bedankt dat je meeleest en meeleeft. Dat vind ik enorm fijn, want zo voelt mijn veilige omgeving iets minder ver weg dan dat het daadwerkelijk is.

Maar genoeg over jullie. Laat ik het even over mij hebben. Met mij gaat het de laatste tijd heel goed. Ik heb het gevoel dat ik steeds meer mijn draai aan het vinden ben. Inmiddels zijn de scholen begonnen. Dat vind ik heel fijn (je zal wel denken, zegt ze dit serieus?). Ja, dit meen ik. Het is fijn om lekker bezig te zijn ipv elke middag om 12 uur al klaar te zijn en te denken oke wat ga ik nu eens doen?! In het begin is dat heerlijk, maar op een gegeven moment wilde ik echt wel aan de slag gaan. En nu ben ik anderhalve week met de kids bezig geweest. En wat zijn ze leuk! Ze waren erg verlegen in het begin. Snap ik ook wel, je hebt ineens een Nederlandse juf die dus de taal goed beheerst en over talloze andere kwaliteiten beschikt. Gelukkig is ze lekker bescheiden gebleven. De kinderen zijn lief, behulpzaam, grappig en luisteren goed. Ze werden gaandeweg de week wat losser en ondeugender. Gelukkig maar, want daar houd ik wel van. Het werd mij al snel duidelijk waar de uitdaging ligt. Dat is namelijk de taal. Er zijn een paar kinderen die redelijk goed Nederlands spreken en begrijpen, dan heb je een grote groep die een beetje spreekt en een beetje begrijpt en dan heb je een groepje die geen Nederlands spreekt en ook niet verstaat. En dan wordt lesgeven in het Nederlands wel lastig. Even ter verbeelding, de methodes zijn in het Nederlands (Wereld in getallen en Taal actief, voor de kenners onder ons). Rekenen doen ze op groep 7 niveau en taal en spelling op het niveau van groep 6. Dit is naar mijn idee nog steeds te hoog gegrepen, aangezien de woordenschat en dus ook begrijpend lezen erg tekort schieten. Leuk dat je het zelfstandig naamwoord moet opzoeken en dat je weet dat dat mensen, dieren, dingen zijn, maar als je niet weet dat een duif een vogel en dus een dier is, kan je het moeilijk als zelfstandig naamwoord herkennen. En die moeilijkheid, niet weten wat je nou eigenlijk leest, komt bij elk vak terug. Dus heb ik ze nu verplicht dat ze wanner ze een woord niet begrijpen, ze het aan mij moeten vragen of op onze enige computer achter in de klas moeten opzoeken. En dat doen de meesten braaf. Verder ga ik onderzoeken hoe ik deze taalbarrière en achterstand het best kan aanpakken. Het gat ga ik niet dichten, dat is ook niet mijn doel. Maar ik ga mijn best doen om de kinderen zo goed mogelijk tegemoet tekomen. Daarnaast ben ik ontzettend benieuwd naar de persoontjes. Ik wil ze echt leren kennen. Wie ze zijn, waar ze vandaan komen, hoe ze wonen, wat ze boeit, waar ze goed in zijn, enzovoorts. Ik heb over mezelf geleerd dat ik precies goed ben zoals ik ben, met al mijn kwaliteiten en tekortkomingen. Dit wil ik meegeven aan de kinderen. En dan nog even over m'n collega's. Ook heel leuk. Ik werk samen met Michael, voor het eerst een mannelijke parallel collega. Michael is een 26-jarige Arubaan. En ik weet wat jullie denken, maar helaas hij gaat binnenkort trouwen en heeft twee kinderen. Michael is zeer gestructureerd en heeft graag alles op tijd op orde. Ik vind het bijna zielig dat hij aan mij gekoppeld is; een chaoot voor wie plannen hetzelfde is als hogere wiskunde. Maar, zo zegt hij zelf, we vullen elkaar op deze manier ook aan. Hij spoort mij aan en ik rem hem af. Super duo dacht ik zo!

In mijn vrije tijd trek ik veel op met de bewoners van Patiri, een appartementencomplex dat een beetje in het midden van Aruba ligt. De bewoners van Patiri is een stel Nederlanders die ik in mijn vorige blog ook al een keer heb aangehaald. Volgende maand zal ik ook verhuizen naar Patiri. Het lijkt me leuk om die mensen nog beter te leren kennen. Nu zie ik ze vooral in het weekend en dan blijft het contact een beetje oppervlakkig. Verder besteed ik redelijk wat vrije tijd aan beachtennis. Ik vind het zo leuk om te doen en heb gehoord er aanleg voor te hebben (ziet er op beeld niet zo uit, maar men zegt het). Dus leuk om vaker te gaan doen en wie weet ga ik wel meedoen in de competitie. Aanstaande woensdag begint mijn eerste, officiële les Papiamento. Ik vind nieuwe talen leren heel leuk. Ben benieuwd hoe snel ik het op zal pakken. Ik krijg het wat drukker met van alles en nog wat en dat vind ik fijn. Blijkbaar heb ik dat nodig, dat was in Nederland ook al zo. En dan kan ik des te meer genieten van dagen zoals deze, waarop ik alleen ben, niks te doen heb en heerlijk kan chillen.

Danki voor het lezen en tot de volgende!

Hanna

Wat een avontuur, nu al

Lieve lezer,

Ineens heb ik toch de behoefte om je op deze manier op de hoogte te houden van mijn belevenissen en gedachtes. In eerste instantie had ik geen zin om een blog bij te houden. Ik had het idee dat ik dan eens in de zoveel tijd iets moest plaatsen. Maar niks moet natuurlijk. Dus verwacht ook niet een wekelijkse update. Ik zal eens in de zoveel tijd iets van mij laten horen, wanneer ik daar behoefte aan heb.

Al heel lang heb ik de droom om naar het buitenland te vertrekken. Eigenlijk zit dat er bij mij al van jongs af aan in. De wereld, mensen en culturen ontdekken en leren kennen. Vorig jaar had ik het plan om naar Australië te gaan en daar reizen en werken met elkaar te combineren. Ik had net voordat de coronacrisis begon mijn baan opgezegd. En toen begon de ellende waardoor het hele feest niet door kon gaan. Achteraf een geluk bij een ongeluk, want afgelopen jaar is voor mij ontzettend belangrijk geweest. Ik heb niet een reis naar buiten(land), maar een reis naar binnen gemaakt. Eerst mijzelf goed leren kennen. Wie ben ik? Waar sta ik voor? En durf ik daar ook voor te staan? Allemaal vragen waar ik intensief mee bezig ben geweest. Ik ga hier niet verder op in, maar ik wil je wel zeggen dat deze reis, deze zoektocht, mij enorm heeft gesterkt. Het heeft mij veel zelfvertrouwen gegeven. Ben ik al op bestemming? Nee zeker niet. Er valt nog zat te leren. Ik denk dat het leven een reis zonder bestemming is. Blijven leren over jezelf, over en van anderen en de wereld om je heen.

Maar bestemming letterlijk genomen, ben ik wel aangekomen (in de breedte, maar ook op Aruba). Ongeveer anderhalve maand geleden kreeg ik hier een baan aangeboden, een dag nadat ik mijn huisje in Gouda had opgezegd, waar ik zoveel moeite mee had. Sommigen noemen het toeval, maar ik denk dat het zo moest zijn. Waar deuren sluiten, gaan andere deuren open. Inmiddels ben ik ruim twee weken op dit prachtige eiland. Het afscheid in Nederland viel zwaar, maar de kennismaking hier was goed. Na een lange reis werd ik opgehaald door Tamara, de eigenaresse van mijn gehuurde studio in Noord. Geheel toevallig bleek zij ook leerkracht te zijn en werkt binnen dezelfde stichting als ik. Dat schepte meteen een band. Tamara is 52 jaar oud, maar zo ziet ze er niet uit en zo gedraagt ze zich ook niet, in positieve zin. Ik kreeg direct een tour over het hele eiland. 'Dit is een leuke beach, hier kan je lekker eten en drinken en hier kan je ook leuk zitten', klonk het bij ongeveer elke beach en bar/restaurant die we tegenkwamen. Dat beloofde dus veel goeds. Heel leuk hoor om gelijk zoveel te zien, maar op een gegeven moment dacht ik breng mij maar gewoon naar m'n bed. En zo geschiedde. Tamara bracht mij naar mijn onderkomen voor de komende twee maanden. Een klein maar fijne studio, modern ingericht met precies alles wat ik nodig heb, maar ook niet meer dan dat. De dagen die daarop volgden moest ik vooral veel regelen. Een auto, persoonsnummer, simkaart etc. Ook had ik een bijeenkomst van de stichting (SKOA, stichting katholiek onderwijs Aruba). Hier ontmoette ik een aantal collega's in het vak, maar van andere scholen. Wat mij gelijk opviel, is dat de mensen hier heel vriendelijk en behulpzaam zijn. Je hoeft er niet om te vragen, iedereen staat voor je klaar en nog goed gehumeurd ook. Wie goed doet, goed ontmoet is het motto. En relaxed, go with the flow. Daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren.

Na al het geregel ook tijd om te relaxen op het strand. Heerlijk weer, witte stranden en blauwe zee. Wat wil je nog meer! Nou, wat sociale contacten zou leuk zijn. Hier kom ik later op terug. Ik kan namelijk ook prima alleen zijn hoor, vooral die eerste week. En dan de eerste werkdag op 19 augustus. Dit zou tevens de eerste schooldag zijn, maar door corona is die twee weken uitgesteld. De leerkrachten moeten wel elke dag van 8.00-12.00 op school zijn. Ik vond het nogal bizarre werktijden en vooral erg lang, maar met mijn goede gedrag toch maar gegaan die donderdag 19 augustus. En ook deze eerste kennismaking beviel prima. Na uitgebreid welkom geheten in de groepsapp, ook een warm welkom op de school. Het personeel bestaat voornamelijk uit Arubanen. Daarnaast nog twee Nederlandse dames en een Nederlandse meneer die hier al een tijdje wonen. Wat betreft het lokaal en materialen ga ik een stukje terug in de tijd, terug naar het krijtbord en zonder elektronica. Een leuke uitdaging. De kinderen heb ik dus nog niet gezien. De vraag is of we op 1 september echt kunnen beginnen, want de hele coronasituatie gaat hier niet de goede kant op. We zullen zien.

Al met al een heerlijke eerste week die ik afsloot met wat leuke, nieuwe contacten. Daar zou ik nog even op terugkomen. Zaterdag heb ik ontbeten met Laura, een Nederlandse die hier ook is gekomen om les te geven. Het was erg gezellig en we hebben leuk gekletst. Ze nodigde mij uit om mee te gaan beachtennissen, een zeer populaire sport hier. Dus dat heb ik gedaan met nog een aantal Nederlanders. Ik vond het erg leuk om te doen dus die hou ik erin. Verder ben ik met Tamara en haar familie op stap geweest met een boot naar een privé-eiland. Was ook een erg gezellige middag.

De week die daarop volgde, de tweede week, heb ik het af en toe best lastig gehad. Ik begon de veilige omgeving van thuis te missen. Hier is alles nieuw. Je begint bij alles van voor af aan en dat doe je allemaal alleen. Dat wist ik natuurlijk van tevoren, maar om het echt te ervaren is andere koek. Ik was vooral veel bezig met sociale contacten. Het klinkt misschien stom, maar ik ging mezelf afvragen: vinden ze me wel leuk? Lukt het me ooit om vrienden te maken hier? Mijn vrienden in Nederland zijn ontzettend belangrijk voor mij en die mis ik dan hier. Maar goed, ik realiseerde mij dat ik pas in de tweede week zat en dat dit soort dingen tijd nodig hebben. Dus dat moest ik regelmatig tegen mezelf zeggen. Geef jezelf de tijd om anderen te leren kennen en geef anderen de tijd om jou te leren kennen... Inmiddels zit ik in de derde week en voel ik me een stuk beter. Ik heb een erg leuk weekend gehad. Zaterdag met een heel stel Nederlanders de catamaran op geweest en vervolgens door naar een café/bar. Het was een heerlijke middag/avond. En zondag eindelijk een auto gekocht. Vandaag 1-9 zouden de scholen eindelijk beginnen, maar helaas kregen we gisteravond te horen dat de kinderen nog niet zouden komen. Dit keer niet vanwege covid, maar vanwege het feit dat de schoonmaaksters niet meer betaald worden vanuit de overheid. En zonder schoonmaaksters geen schone school. En daar zijn de kinderen nu de dupe van. Ik hoop dat het bij deze ene dag blijft, maar het zou me niks verbazen als het langer gaat duren. Ik baal ervan want ik ben nieuwsgierig naar de kinderen en ben wel klaar met het elke dag op school zitten en niet zoveel kunnen doen.

Nou, voor nu hou ik het hierbij. Onder het kopje 'foto's' kun je wat foto's bekijken. Als je wilt reageren op mijn verhaal zou ik het leuk vinden als je dat via Whatsapp doet. Dan kan ik er wat makkelijker op antwoorden. Wil je bericht als ik iets plaats dan kun je je e-mail adres op deze pagina invullen.Tot de volgende!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Hanna