Lieve lezer,

Ineens heb ik toch de behoefte om je op deze manier op de hoogte te houden van mijn belevenissen en gedachtes. In eerste instantie had ik geen zin om een blog bij te houden. Ik had het idee dat ik dan eens in de zoveel tijd iets moest plaatsen. Maar niks moet natuurlijk. Dus verwacht ook niet een wekelijkse update. Ik zal eens in de zoveel tijd iets van mij laten horen, wanneer ik daar behoefte aan heb.

Al heel lang heb ik de droom om naar het buitenland te vertrekken. Eigenlijk zit dat er bij mij al van jongs af aan in. De wereld, mensen en culturen ontdekken en leren kennen. Vorig jaar had ik het plan om naar Australië te gaan en daar reizen en werken met elkaar te combineren. Ik had net voordat de coronacrisis begon mijn baan opgezegd. En toen begon de ellende waardoor het hele feest niet door kon gaan. Achteraf een geluk bij een ongeluk, want afgelopen jaar is voor mij ontzettend belangrijk geweest. Ik heb niet een reis naar buiten(land), maar een reis naar binnen gemaakt. Eerst mijzelf goed leren kennen. Wie ben ik? Waar sta ik voor? En durf ik daar ook voor te staan? Allemaal vragen waar ik intensief mee bezig ben geweest. Ik ga hier niet verder op in, maar ik wil je wel zeggen dat deze reis, deze zoektocht, mij enorm heeft gesterkt. Het heeft mij veel zelfvertrouwen gegeven. Ben ik al op bestemming? Nee zeker niet. Er valt nog zat te leren. Ik denk dat het leven een reis zonder bestemming is. Blijven leren over jezelf, over en van anderen en de wereld om je heen.

Maar bestemming letterlijk genomen, ben ik wel aangekomen (in de breedte, maar ook op Aruba). Ongeveer anderhalve maand geleden kreeg ik hier een baan aangeboden, een dag nadat ik mijn huisje in Gouda had opgezegd, waar ik zoveel moeite mee had. Sommigen noemen het toeval, maar ik denk dat het zo moest zijn. Waar deuren sluiten, gaan andere deuren open. Inmiddels ben ik ruim twee weken op dit prachtige eiland. Het afscheid in Nederland viel zwaar, maar de kennismaking hier was goed. Na een lange reis werd ik opgehaald door Tamara, de eigenaresse van mijn gehuurde studio in Noord. Geheel toevallig bleek zij ook leerkracht te zijn en werkt binnen dezelfde stichting als ik. Dat schepte meteen een band. Tamara is 52 jaar oud, maar zo ziet ze er niet uit en zo gedraagt ze zich ook niet, in positieve zin. Ik kreeg direct een tour over het hele eiland. 'Dit is een leuke beach, hier kan je lekker eten en drinken en hier kan je ook leuk zitten', klonk het bij ongeveer elke beach en bar/restaurant die we tegenkwamen. Dat beloofde dus veel goeds. Heel leuk hoor om gelijk zoveel te zien, maar op een gegeven moment dacht ik breng mij maar gewoon naar m'n bed. En zo geschiedde. Tamara bracht mij naar mijn onderkomen voor de komende twee maanden. Een klein maar fijne studio, modern ingericht met precies alles wat ik nodig heb, maar ook niet meer dan dat. De dagen die daarop volgden moest ik vooral veel regelen. Een auto, persoonsnummer, simkaart etc. Ook had ik een bijeenkomst van de stichting (SKOA, stichting katholiek onderwijs Aruba). Hier ontmoette ik een aantal collega's in het vak, maar van andere scholen. Wat mij gelijk opviel, is dat de mensen hier heel vriendelijk en behulpzaam zijn. Je hoeft er niet om te vragen, iedereen staat voor je klaar en nog goed gehumeurd ook. Wie goed doet, goed ontmoet is het motto. En relaxed, go with the flow. Daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren.

Na al het geregel ook tijd om te relaxen op het strand. Heerlijk weer, witte stranden en blauwe zee. Wat wil je nog meer! Nou, wat sociale contacten zou leuk zijn. Hier kom ik later op terug. Ik kan namelijk ook prima alleen zijn hoor, vooral die eerste week. En dan de eerste werkdag op 19 augustus. Dit zou tevens de eerste schooldag zijn, maar door corona is die twee weken uitgesteld. De leerkrachten moeten wel elke dag van 8.00-12.00 op school zijn. Ik vond het nogal bizarre werktijden en vooral erg lang, maar met mijn goede gedrag toch maar gegaan die donderdag 19 augustus. En ook deze eerste kennismaking beviel prima. Na uitgebreid welkom geheten in de groepsapp, ook een warm welkom op de school. Het personeel bestaat voornamelijk uit Arubanen. Daarnaast nog twee Nederlandse dames en een Nederlandse meneer die hier al een tijdje wonen. Wat betreft het lokaal en materialen ga ik een stukje terug in de tijd, terug naar het krijtbord en zonder elektronica. Een leuke uitdaging. De kinderen heb ik dus nog niet gezien. De vraag is of we op 1 september echt kunnen beginnen, want de hele coronasituatie gaat hier niet de goede kant op. We zullen zien.

Al met al een heerlijke eerste week die ik afsloot met wat leuke, nieuwe contacten. Daar zou ik nog even op terugkomen. Zaterdag heb ik ontbeten met Laura, een Nederlandse die hier ook is gekomen om les te geven. Het was erg gezellig en we hebben leuk gekletst. Ze nodigde mij uit om mee te gaan beachtennissen, een zeer populaire sport hier. Dus dat heb ik gedaan met nog een aantal Nederlanders. Ik vond het erg leuk om te doen dus die hou ik erin. Verder ben ik met Tamara en haar familie op stap geweest met een boot naar een privé-eiland. Was ook een erg gezellige middag.

De week die daarop volgde, de tweede week, heb ik het af en toe best lastig gehad. Ik begon de veilige omgeving van thuis te missen. Hier is alles nieuw. Je begint bij alles van voor af aan en dat doe je allemaal alleen. Dat wist ik natuurlijk van tevoren, maar om het echt te ervaren is andere koek. Ik was vooral veel bezig met sociale contacten. Het klinkt misschien stom, maar ik ging mezelf afvragen: vinden ze me wel leuk? Lukt het me ooit om vrienden te maken hier? Mijn vrienden in Nederland zijn ontzettend belangrijk voor mij en die mis ik dan hier. Maar goed, ik realiseerde mij dat ik pas in de tweede week zat en dat dit soort dingen tijd nodig hebben. Dus dat moest ik regelmatig tegen mezelf zeggen. Geef jezelf de tijd om anderen te leren kennen en geef anderen de tijd om jou te leren kennen... Inmiddels zit ik in de derde week en voel ik me een stuk beter. Ik heb een erg leuk weekend gehad. Zaterdag met een heel stel Nederlanders de catamaran op geweest en vervolgens door naar een café/bar. Het was een heerlijke middag/avond. En zondag eindelijk een auto gekocht. Vandaag 1-9 zouden de scholen eindelijk beginnen, maar helaas kregen we gisteravond te horen dat de kinderen nog niet zouden komen. Dit keer niet vanwege covid, maar vanwege het feit dat de schoonmaaksters niet meer betaald worden vanuit de overheid. En zonder schoonmaaksters geen schone school. En daar zijn de kinderen nu de dupe van. Ik hoop dat het bij deze ene dag blijft, maar het zou me niks verbazen als het langer gaat duren. Ik baal ervan want ik ben nieuwsgierig naar de kinderen en ben wel klaar met het elke dag op school zitten en niet zoveel kunnen doen.

Nou, voor nu hou ik het hierbij. Onder het kopje 'foto's' kun je wat foto's bekijken. Als je wilt reageren op mijn verhaal zou ik het leuk vinden als je dat via Whatsapp doet. Dan kan ik er wat makkelijker op antwoorden. Wil je bericht als ik iets plaats dan kun je je e-mail adres op deze pagina invullen.Tot de volgende!